Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στη θάλασσα.

Το Χρυσοπράσινο αυτό φύλλο, το πανέμορφο νησί που λέγεται ΚΥΠΡΟΣ, από αρχαιοτάτων χρόνων κατοικήθηκε από Έλληνες, οι Μυκηναίοι έμποροι έφθασαν και εγκαταστάθηκαν στο νησί λόγω του χαλκού γύρω στο 1.200 π.Χ. Οι ομορφιές, ο πλούτος και η πλεονεκτική της θέση ήταν και η μεγάλη αδυναμία της. Κατά τη μακραίωνη ιστορία της έγινε στόχος πολλών κατακτητών, πέρασαν πρώτοι οι Φοίνικες, Ασσυριοι, Αιγύπτιοι, Πέρσες, Πτολεμαίοι, Ρωμαίοι, Βυζάντιο, Φράγκοι, Ενετοί. Το 1571 σειρά πήραν οι Τούρκοι, κατέκτησαν και δυνάστευαν το νησί μας μέχρι το 1878 που μίσθωσαν το νησί μας στους Άγγλους για οικονομικούς και άλλους πολιτικούς λόγους.

Με τον ερχομό των Άγγλων, ο κυπριακός λαός πίστεψε αφελώς ότι θα ήταν πιο εύκολο να απαλλαγεί από το νέο δυνάστη παρά τον προηγούμενο. Δυστυχώς οι κατά τα άλλα πολιτισμένοι ταγοί της Γηραιάς Αλβιώνος, δεν ήσαν λιγότερο καταπιεστές και εκμεταλλευτές του δύσμοιρου κυπριακού λαού. Με διάφορα τεχνάσματα οι Άγγλοι θεμελίωσαν την παραμονή τους στο νησί που ήταν ζωτικής σημασίας για τα στρατιωτικοπολιτικά τους συμφέροντα στην περιοχή, ιδίως μετά την εκδίωξη τους από το Σουέζ, η Κύπρος παρέμεινε το μοναδικό τους στήριγμα στην περιοχή.

Παρ’ όλο που πέρασαν τόσοι κατακτητές και παρά τις αμέτρητες ραδιουργίες τους, ο Ελληνισμός και Χριστιανισμός, μπόρεσαν να μείνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό αλώβητοι. Γιατί στήριγμά του και παραστάτης του κυπριακού λαού ήταν πάντοτε η Εθναρχούσα Εκκλησία που έχει πληρώσει ακριβό τίμημα για αυτή την διαχρονική Εθνοπρεπή της πορεία.

Από την πρώτη μέρα που πάτησαν στο νησί μας οι Άγγλοι, ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος και με κάθε ευκαιρία διαδήλωνε τον διακαή πόθο του Ελληνισμού για Ελευθερία και Ένωση με τη μάνα Ελλάδα. Ήταν πάντοτε μπροστάρης και σημαιοφόρος όλων των αγώνων των Κυπρίων μέχρι την Ανεξαρτησία.

Με αφορμή τις ραδιουργίες και τα καταπιεστικά μέτρα των Άγγλων, στις 17 Οκτωβρίου 1931 ο Μητροπολίτης Κιτίου Νικόδημος Μυλωνάς μαζί με άλλους εννιά Ελληνοκύπριους Βουλευτές παραιτούνται από το Νομοθετικό Συμβούλιο και με διάγγελμά του κήρυξε την Ένωση με την Ελλάδα και παρότρυνε όλους τους Ελληνοκύπριους σε ανυπακοή στις αγγλικές αρχές. Την επομένη 18 Οκτωβρίου 1931 η ΕΡΕΚ (Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση Κύπρου) με δική της προκήρυξη ενημερώνει το λαό για τις προγραμματικές της αρχές και το στόχο της.

Στις 21 Οκτωβρίου, ο επαναστατημένος λαός συγκεντρώθηκε στην Εμπορική Λέσχη Λευκωσίας στη Φανερωμένη, μετά από την ομιλία του Πρωθιερέα Φανερωμένης Αρχιμανδρίτη Διονύσιου Κυκκώτη ο κόσμος ορκίστηκε για αγώνα μέχρι τη δικαίωση και κατευθύνθηκε προς το τότε Κυβερνείο και σημερινό Προεδρικό Μέγαρο. Το πλήθος ανέτρεψε αστυνομικά αυτοκίνητα και κατέκαυσε το Κυβερνείο, ταραχές έγιναν σε διάφορες περιοχές της Κύπρου . Το τίμημα αυτής της εξέγερσης ήσαν 16 νεκροί, 60 τραυματίες από τα πυρά της αστυνομίας και περίπου δυο χιλιάδες συλλήψεις και καταδίκες.

Ακολούθησε η «Παλμεροκρατία», μια στυγνή, σκληρή, απάνθρωπη και δικτατορική διακυβέρνηση από το νέο κυβερνήτη σερ Χέρμπερντ Ρίτσμοντ Πάλμερ, που στόχο είχε να κάμψει το φρόνημα του Ελληνοκυπριακού λαού.

Το 1940 ξεκίνησε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και ο λαός μας πρόθυμα έτρεξε να προσφέρει όσες δυνάμεις διέθετε στον αγώνα για το υπέρτατο αγαθό την ελευθερία πλάι στους Άγγλους, κατά του Φασισμού και Ναζισμού. Οι υποσχέσεις για ελευθερία δίνονταν απλόχερα τότε από τους Άγγλους, αλλά δυστυχώς μετά τον πόλεμο εισπράξαμε την αχαριστία. Το 1946 Κυπριακή Αντιπροσωπεία μετέβη στο Λονδίνο και ζήτησε την τήρηση των υποσχέσεων και πάλι είχαμε απευθυνθεί σε «ώτα μη ακουώντων».

Μετά από τις συνεχείς αρνήσεις των αποικιοκρατών να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους, η Εκκλησία ασπάστηκε την εισήγηση της Αριστεράς και προχώρησε στην διενέργεια Δημοψηφίσματος. Από τις 15/01/1950 μέχρι τις 22/01/1950 είχαμε το Ενωτικό Δημοψήφισμα όπου οι Ελληνοκύπριοι, οι Αρμένιοι, οι Μαρωνίτες, οι Λατίνοι και αρκετοί Τουρκοκύπριοι με την υπογραφή τους αξίωσαν την Ένωση με την Ελλάδα με ποσοστό συμμετοχής το 95.7% του κυπριακού λαού. Από τις 224.757 που δικαιούνταν ψήφο οι 215.108 υπέγραψαν τις δέλτους του Δημοψηφίσματος. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ανακοινώθηκε από τον Μακάριο Γ΄ στον Κυβερνήτη Σερ Άντριου Ράϊτ που έδωσε την ωμή απάντηση ότι το θέμα της Ενώσεως ήταν κλειστό. Αποκορύφωμα δε της σκληρής αντιμετώπισής μας από τους Άγγλους ήταν το κυνικό «ΟΥΔΕΠΟΤΕ» στη Βουλή των Κοινοτήτων του Υφυπουργού Αποικιών Χόπκινσον το 1954.

Το 1954 ο στρατηγός Παπάγος έκανε την πρώτη προσφυγή στον ΟΗΕ με αίτημα την αυτοδιάθεση για τον κυπριακό λαό, την πιο πάνω προσφυγή ακολούθησαν άλλες τρεις μέχρι το 1958. Δυστυχώς απέτυχαν όλες. λόγω της αρνητικής στάσης των Άγγλων και Αμερικανών. Εν τω μεταξύ, με πάσα μυστικότητα συνεχιζόταν στην Ελλάδα ο σχεδιασμός και η προετοιμασία της έναρξης του ένοπλου αγώνα.

Από το 1950 μέχρι το 1954 ο Στρατηγός εν αποστρατεία Γεώργιος Γρίβας που καταγόταν από το Τρίκωμο Αμμοχώστου, είχε μυστικές και παρασκηνιακές διαβουλεύσεις με στρατιωτικούς και άλλους παράγοντες ενώ ταυτόχρονα μάζευε οπλισμό για την προετοιμασία ένοπλου αγώνα.

Στις 10 Νοεμβρίου 1954 το βράδυ, ο Γεώργιος Γρίβας αποβιβάζεται στη Χλώρακα από το καΐκι Άγιος Γεώργιος και αρχίζει τη στρατολόγηση και μύηση νεαρών κυρίως ατόμων, στην οργάνωση και την ετοιμασία των σχεδίων δράσης.

Τις αυγινές ώρες της 1ης Απριλίου κυκλοφόρησε η πρώτη προκήρυξη της ΕΟΚΑ την οποία υπογράφει ο αρχηγός Διγενής. Με τη βοήθειαν του Θεού, με πίστιν εις τον τίμιον αγώνα μας, με την συμπαράσταση ολόκληρου του Ελληνισμού........και τελειώνει με το Έλληνες όπου και αν βρίσκεσθε, ακούσατε τη φωνή μας. Εμπρός, όλοι μαζί για τη λευτεριά της Κύπρου μας. ΕΟΚΑ ο Αρχηγός Διγενής. Ταυτόχρονα έγιναν και οι πρώτες καταδρομικές ενέργειες της οργάνωσης κυρίως με εκρήξεις βομβών και ο πρώτος ήρωας έπεφτε στο πεδίο της τιμής. Μια πρωτόγνωρη εμπειρία για τον κυπριακό λαό.

Έτσι ξεκίνησε εκείνος ο επικός αγώνας, που μοναδικό στόχο είχε την Ένωση και μόνο Ένωση. Ο αγώνας αυτός πέτυχε την ανάταση του εθνικού φρονήματος του λαού μας σε τέτοιο βαθμό, που αμούστακα παιδιά ήσαν έτοιμα να θυσιαστούν στο βωμό της κυπριακής ελευθερίας. Νέοι πορεύονταν προς την αγχόνη τραγουδώντας εθνικά τραγούδια και τον Εθνικό Ύμνο, κερδίζοντας τον θαυμασμό της Υφηλίου και αυτών ακόμα των δυναστών αλλά πρώτιστα κέρδισαν την αιωνιότητα.

Δυστυχώς, αυτός ο αγώνας με τις τόσες θυσίες του κυπριακού λαού και το άλικο αίμα των νέων μας που πότισαν βουνοκορφές και πόλεις, δεν επέπρωτο να ευοδωθεί ο στόχος του, μας έφερε τη συμφωνία Ζυρίχης Λονδίνου.
Με τη λήξη του αγώνα και την υπογραφή των συμφωνιών της Ζυρίχης-Λονδίνου από τους πρωθυπουργούς Ελλάδας και Τουρκίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή και Ατνάν Μεντερές και την επικύρωσή τους από το Μακάριο Γ΄ και το Φαζίλ Κουτσιούκ, στις 16 Αυγούστου 1960 ετέθη σε εφαρμογή η συνθήκη εγκαθίδρυσης.